Ulusal Anma Günü-Tarihi acı ilerliyor

Soğuk yıllarda, ülke adına ulusal halk fedakarlığının yapıldığı gün, ölüleri hatırlayın ve kahraman ruhların anısını besleyin.Tarihin iniş çıkışlarını kateden Nanjing antik kenti, tarihte hiç görülmemiş bir ritüel yaşadı.13'ü sabahı, parti ve eyalet liderleri, Japon İstilacılar tarafından Nanjing Katliamı Kurbanlarını Anma Salonunda düzenlenen ulusal anma törenine katıldılar.

Bu, ulusal duyarlılığın bir fermantasyonu veya tarihi şikayetlerin bir mırıltısı değil, daha ziyade yasaların ağırlığı, fedakarlığın ve ordunun saygınlığı ve ülkenin önemli sorunlarının sunumudur.

Eğer anma, unutulamayan hatıralardan kaynaklanıyorsa, o zaman halkın fedakarlığı silinemez acılardan gelir.Tarih 13 Aralık 77 yıl öncesine kadar gider.13 Aralık 1937'den Ocak 1938'e kadar Japon birlikleri Nanjing Şehrine girdi ve altı hafta boyunca silahsız yurttaşlarıma yönelik trajik bir toplu katliam gerçekleştirdi.Zulümlerin zulmü ve felaketin acısı, tıpkı Uzak Doğu Uluslararası Askeri Mahkemesi'nde olduğu gibi, yargıç Amerikalı tarih profesörü Bedes'ten katliamların sayısını tahmin etmesini istediğinde, korkuyla şöyle dedi: “Nanjing Katliamı böyle bir şeyi içeriyordu. geniş aralık.Bunu kimse tam olarak tarif edemez.”

Nanjing Katliamı bir şehir için değil, bir ulus için bir felakettir.Çin ulusunun tarihinin derinliklerinde unutulmaz bir acıdır.Göz ardı edilebilecek bir tarihsel sahne, sallanabilecek alternatif bir retorik yoktur.Bu açıdan bakıldığında, aile üzüntüsünü ve şehir üzüntüsünü ulusal bir kedere dönüştürmek, derin bir felaketin derin bir hatırası, ulusal onurun kararlı bir savunması ve insan barışının bir ifadesidir.Böyle bir ulusal anlatı duruşu, yalnızca tarihin mirası ve yargısı değil, aynı zamanda gerçekliğin ifadesi ve katılığıdır.

Elbette bu sadece milletin tarihsel acı noktalarını ulusal hafızanın uyanışını aktarmak ve duruşunu uluslararası düzene ifade etmek için kullanan bir ülke değil.Anıtlar daha iyi bir başlangıç ​​için olduğu gibi, halkın fedakarlıkları da tarihin acısında ilerlemek içindir.Kim tarihi unutursa ruhu hastalanır.Tarihi unuttuğu için ruhu hasta olan bir kişi için tarihin lineer evriminde büyüme yolunu keşfetmek zordur.Bu bir ülke için de geçerlidir.Acıyı tarihsel hafızada taşımak, nefreti teşvik etmek ve beslemek değil, tarihin huşu içinde, olumlu bir hedefe doğru sağlam bir şekilde ilerlemek içindir.

Tarihin acısı somut ve gerçektir, çünkü onu taşıyanlar somut ve gerçek bireylerdir.Bu bakımdan tarihin acısında öne çıkan özne, bir ülkenin her vatandaşıdır.Ve bu aslında Ulusal Anma Günü'nün dökeceği duygusal ifadedir.Ulusal Anma Günü şeklindeki içki kurbanı, soyut ülkenin kişileştirildiğini, ülkenin iradesinin, inançlarının ve duygularının sıradan insan duygularıyla harmanlandığını göstermektedir.Bu aynı zamanda her birimize bireyleri, aileleri ve küçük çevreleri olduğu kadar kanın, sosyal çevrelerin ve kırsal alanların duygularını da aşabileceğimizi hatırlatır.Biz bir bütünüz, beraber acı çekiyoruz ve tarihi trajedilerin tekerrür etmemesi hepimizin ortak sorumluluğu ve yükümlülüğüdür.

Hiç kimse tarihin dışında kalamaz, hiç kimse tarihin ötesine geçemez ve hiç kimse “bizden” dışlanamaz.Bu kişi, sivil ağlama duvarına sürekli isim ekleyen tarihi bir kazıcı ya da anıtın tozunu silen bir süpürücü olabilir;bu kişi, Ulusal Anma Günü'nü ülke vizyonuna getirmek için arayan olabilir veya Ulusal Anma Günü'nde sessizce yoldan geçen biri olabilir;bu kişi teselli veren kadınların insan haklarını koruyan bir hukukçu olabileceği gibi, anma salonunda tarih anlatan bir gönüllü de olabilir.Millî ruhu sürekli yoğunlaştıran ve esinleyen, tarihin acıları içinde sivil mizacını yetiştiren ve hızlandıran herkes, ülkenin ilerlemesine ve milli refahın gerçekleşmesine aktif olarak katkıda bulunur ve takdire değer bir tarihi tecrübe ve anlayıştır. .